كدام ظرف در این جهان می‌توانست آن همه اخلاص را پیمانه کند؟
كدام ترازو می‌توانست به توزین آن همه صداقت بنشیند؟
كدام شاهین می‌توانست آن همه شور و عشق را نشان دهد؟

درد ما، درد فاصله‌ها نبود سید مرتضی …
كه تو در اینجا و در كنار ما هم اینجایی نبودی؛ زیرا دمای جان تو با آب و هوای این جهان سازگاری نداشت.

در آن لحظه ها که چشم ها از «زلال بَل أَحياءٌ عِندَ رَبِّهِم يُرزَقونَ» خیس می شد؛ گریه ما نه برای «رٍجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا الله» و نه حتی برای «فَمِنهُم مَن قَضَی نَحبَه» بلکه، هق هق جگرسوز «فَمِنهُم مَن ینتَظِر» بود.

اکنون، بلند شو و پا جای پای نور بگذار؛ که اینک دست نگاه ما حتی به دامان شفاعتت نمی‌رسد سید مرتضی!